Gazzalî’nin Mişkatü’l-envar’ı, onun, temelde, kelâm, felsefe ve tasavvuf çerçevesinde geçen entelektüel serüveninin en dikkate çekici ve son ürünlerinden birisidir. Bir dostunun, *Allah göklerin ve yeryüzünün nurudur* (en-Nûr 24/35) ayetindeki sembolik anlatıma dair sorusu üzerine bu eseri kaleme alan Gazzâlî, sadece bir te’vil teorisi ortaya koymamakta, bize epistemolojik ve psikolojik verilerle temellendirilmiş bir ontoloji teorisi sunmaktadır. *Nur* kavramı bağlamında geliştirdiği ve Tehafütü’l-felasife başta olmak üzere pek çok eserinde şiddetle eleştirdiği İbn Sina felsefesinden derin izler taşıyan bu teori, Sühreverdî ve İbnü’l-Arabî gibi mistik ve tasavvufî yönelimlere sahip düşünürler için ilham kaynağı olmuştur.