Yıllar boyunca ailemden uzak yaşarken, tek bir sefer bile olsa onları rüyamda görmemiştim. Nasıl olurda böylesi Mucize bir rüya görebilirdim. Hele hele ölümün pençesinde olduğum bir anda...
Öyle karanlık bir yerdeyim ki, nerede olduğumu tam olarak ben de bilmiyorum ama bu zifiri karanlıkta, tek başıma durmadan yürüyordum. Çok uzaklarda, bir kıvılcım kadar küçücük olan bir ışık, görünmeye başladı. Ben ışığa doğru yürüdükçe ışık biraz daha yakınlaşıyordu bana. 
Yavaş yavaş aydınlığa çıkıyordum. Ama o kadar çok yorgunum ki, varacağım ışıkta dinlenmek istiyordum. Işığa yaklaştığımda, sırtını bana dönmüş yaşlı bir adam duruyordu. Korkarak; bakar mısın? diye seslendim ve başını bana doğru çeviren adamın, babam olduğunu gördüm. Benim de senin yaşlarında bir oğlum vardı ama bir daha göremedim, sanırım kayboldu. Kim bilir nerelerdedir, diyerek ve ellerini semaya kaldırıp; “Ey yüce Allah`ım, onu zorda bırakma, onu bana geri gönder diyince, büyük bir çığlık atarak korkuyla uyandığımda, üstümde bir karıştan 
fazla kar olduğunu fark ettim . Bedenim donmuş, her tarafım uyuşmuştu. Hayata yeniden tutunmama vesile olan bu mucize rüyayı görmemiş olsaydım eğer kar uykusundan gözlerimi bir daha açmadan hayata veda edecektim. Kim bilir belki de sevgili annemin ve sevgili babamın duası kabul olmuştu. Kar yağmaya devam ettiği için belki hava güneşli değildi ama benim güneşim çoktan doğmuştu.