Eski zamanlarda, Helenler ve kıyılar ile adaların barbarları, deniz yoluyla iletişim daha yaygın hale geldikçe, en güçlü adamlarının yönetiminde korsan olmaya meyilli oluyorlardı; nedenleri kendi açgözlülüklerini tatmin etmek ve ihtiyaç sahiplerine yardım etmekti. Duvarlarla korunmayan, sadece bir avuç köyün bir araya gelmesiyle oluşan bir kasabaya saldırırlar ve yağmalarlardı; gerçekten de, bu eylemler onların geçim kaynağının ana damarı haline geldi ve bu başarıya henüz bir leke sürülmemişti, hatta bazıları bunu bir onur meselesi olarak bile görebiliyordu. Kıtanın bazı sakinleri hala başarılı bir akıncıyı saygıyla karşılarken, eski şairlerin eserlerinde insanların denizcilerden sıklıkla “Korsan mı onlar?” diye sorduklarını görüyoruz; bu soruyu soranların, soru karşısında ne suçlamayı reddedeceklerini ne de suçlayıcıları azarlayacaklarını düşünecek bir fikirleri yoktur. Aynı yağma karada da yaygındı.