Orhan döneminde (on dördüncü yüzyıl) mistik Divan yazarı, “Osmanlı Edebiyatının Babası” Âşık Paşa’nın günlerinden beri, sultanlar diyarı, Müslüman silahlarının hünerlerini, haremin hurilerinin cazibesini veya doğanın güzelliklerini ve gizemlerini söyleyen şairlerden mahrum olmamıştır. Öyle ki ara sıra, dehası onu çağın edebi ünlüleri arasına sokan bir şairi ortaya çıkarmıştır. Biyografik kaydı bulunan ilk şair olan Zeynep, on beşinci yüzyılda yazmış ve onun halefi olan Mihri’de, on beşinci yüzyılın sonunda ve on altıncı yüzyılın başında, Osmanlı öğrenimi ve edebiyatının, kendileri şair, kültür adamı ve savaşçı olan sultanlar ve bakanlar tarafından desteklendiği bir dönemde belki de zirveye ulaşmıştır. Her iki hanım da hem kişisel hem de zihinsel olarak yetenekli ve bekârlığa karşı olmalarına, ayrıca bu husustaki doğu önyargılarına rağmen, evlenmemeyi, edebi uğraşlara adanmış olmayı, çağdaş kültür ve bilgi ile donanmışların dostluğu ve saygısıyla onurlandırılmayı seçmişlerdir.
…
Nitekim bir şiirinde şöyle der:

Kadınının cinsiyeti güneşin parlak ışınını söndürmez;
Ay erkek de olsa, gündüzü aydınlatmaz.