Hristiyanlığın erken dönemlerden itibaren farklı coğrafyalarda görülen yalnız yaşama ideali, çeşitli metotlar denenerek uygulanmış ve temsiliyet noktasında bıraktığı izler dini mimariye de yansımıştır. Asketik/çileci bir anlayış doğrultusunda dış dünyadan soyutlanma biçimi, zamanla organize olmuş toplulukların bir arada yaşadığı manastır modeline dönüşmüştür. Hristiyanlık ve dolayısıyla da Doğu Hristiyanlığı temelinde gelişen inziva geleneği, manastır teşkilatlanmasına etki ederek kendi karakterini mimari ile bütünleştirmeyi başarmıştır. Teolojik açıdan Süryaniler için ayrı bir öneme sahip olan Turabdin Bölgesi’de söz konusu manastır yapılanmasının sembol sayılabilecek birçok örneğine ev sahipliği yapmıştır. Yayın kapsamında, Mardin ili ve ilçelerinin bir kısmını sınırlarına dahil edebileceğimiz bölgede yer alan taşınmaz kültür varlıklarının plan ve mimari ve özellikleri incelenmiştir. Elde edilen veriler, genel bir değerlendirmeye tabi tutularak, etkileşim unsurlarına yönelik tespitler yapılmaya çalışılmıştır. Söz konusu araştırma, Mardin ili ve ilçelerindeki Manastır mimarisinin oluşum ve gelişim aşamalarını ana hatlarıyla yorumlayan bir bakış açısıyla ele alınmıştır.