Kelimelerin yolculukları gerçekten çok heyecan verici. İnanılmaz geniş coğrafyalarda dolaşabiliyor ve varlıklarını farklı bölgelerde, farklı şekillerle devam ettirebiliyorlar. Tıpkı insanlar gibi doğuyor, büyüyor ve zaman içinde ölüyorlar. Kuzeydoğu Bulgaristan Türk Ağızlarında kullanılan “mısmıl” kelimesiyle Tokat, Kars, Erzurum ağızlarında da karşılaşmak, “bokluk” kelimesinin Bulgar otel görevlisinin Bulgarcası içinde duymak, pek çok öyküyü de peşine taktı. Kelimelerin muhteşem bir gücü var. Çocukluğuma yaptığım bu zaman yolculuğunda 1970’li yılları yeniden yaşadım. Annem hiç ölmemiş, babam kapı önündeki peykada oturuyormuş gibi oldu… Sanki her şey yerli yerindeydi de annem peçkada dızmana pişiriyordu. İnsanın evi diliymiş. Kaplumbağa gibi evimiz sırtımızda yaşıyoruz.