Türkiye Cumhuriyeti misyon temsilcileri kontenjanından ilk kez oturduğum business class koltuğunun rahatlığı içinde dışarıyı seyrederken, Amerikan savaş uçaklarının ardında Kabil’in yorgun silüeti uzanıyordu. Çektiği acıların ağırlığından mecalsiz düşmüş, toz ve toprağa bulanmış hâlde, yaşanmışlıkları bilgeliğini gizleyemeyen, çok şey görmüş ve çok şey yaşamış bir bilge gibi silahların ardından bize bakıyordu. Aklının bir yanı, her zaman diri tutulan umutlarında; diğer yanı ise ne kadar kötü olacağını kestiremediği muhtemel acılarındaydı. Kabil’le, belki de son kez göz göze gelirken, içimde bir Afgan gibi ağıtlar neşvünema buldu. Yıllar önce, ülkelerinin kardeş kavgasına sürüklendiği ve yaşanmaz bir yer hâline gelmeye başladığı zamanlarda söylenmeye başlanan "Serzeminimen" şarkısını terennüm etmeye başladım. Serzeminimen, heste heste ez cefayı serzemini men
Dertmenidi bi devayı serzemini men
Bi surudu ve bi sedayı serzemini men.
Bir şarkı değildi bu aslında. Muhtemelen Afganistan üzerine ağlayarak yakılmış bir ağıttı, söylerken çok zaman birçok insanı ağlatmış olan. Uçağın penceresinden Kabil’e bakarken beraber söyledik Kabil’le.