Aristoteles’ten sonraki Muallim-i Sani olarak bilinen Farabi’nin ve onun öğretilerini izleyip geliştirmiş olanların çağı, Orta Çağ İslamı’nın bütün gelişimi içinde entelektüel açıdan en zengin dönemdir. Bu dönemi çalışmamızda Farabicilik Çağı olarak niteleyeceğiz: Bu çağ, Farabi’nin 870’teki doğumundan Ebu Hayyan et-Tevhidi’nin yaklaşık 1023’teki ölümüne değin sürmektedir.
Tarihi parametreler olan 870-1023 yılları arası, Farabicilik fenomeninin incelenmesinde, yapay da olsa derli toplu bir çerçeve ve yapı sunmaktadır. Bu çerçeve yapı ile Farabi’den başka, dört ayrı düşünürü kapsamaktadır ki, bunlar bir şekilde Muallim-i Sani’nin düşünceleri ile etkileşime girmiş ya da en azından ondan derinden etkilemişlerdi.