Şehirler de insanlar gibi… Kimi çekingen, kimi kibirli, kimi cana yakın, kimi mağrur… Bazısı sana kucağını açmaya hazırdır. İlk kez geliyor olmana rağmen eski bir dost gibi karşılar seni… Rahatsızlık duymaz, yabancılık hissetmezsin. Sanki evinden çok evindir senin. Mekke ve Medine gibi… Kimi mağrurdur. Farkındadır güzelliğinin ve değerinin. Derinlere götürür seni. Senden de bunu bekler. Kendini ispatlayamazsan tutunamazsın onda. Öylece eğreti bırakır seni. Kimsenin ona sahip çıkamayacağını göstermek ister. Şehirler şahı İstanbul gibi… Bazıları mesafeli ve soğuktur. Sevmek zorunda kaldıkça iter sizi. Süsüyle gururlanan bir kadın gibi yukardan bakar. Konuşmaz sizinle, yokmuş gibi davranır. Sanki onun bağrında yürümüyorsunuzdur. Ayrılana dek rahat vermez size. Londra gibi…

Kimi biraz çekingen ve gariptir. Acının olgunlaştırdığı yetim bir çocuk gibi. Kimsesiz, kırgın ama sıcak… İlk karşılaştığınızda hafif bir ürperti uyandırır sizde. Ancak yağmurunu teninizde hissettiğinizde, güneşine gülümsediğinizde yakınlığını gösterir. Sonra sıcacık sarmaş dolaş olursunuz. Sarajevo’yla benim tanışmam da tıpkı böyle oldu…