Nezaket veya kabalık gerek davranışsal olarak gerekse dil bilimi açısından ele alındığında bir toplumun kültürel kodlarını, yaşam içerisinde neyin doğru/yanlış olarak algılandığını, kişiler arası iletişimde genel geçer beklentilerini ortaya koyması sebebiyle 20. yüzyıldan itibaren pek çok araştırmanın konusu olmuştur. Bu çalışmalar nezaketin teorik alt yapısıyla yahut onun bir dile veya alt-dile uygulanmasıyla karşımıza çıkmaktadır. Nazik veya kaba davranışın nasıl ortaya çıktığıyla ilgili pek çok teori ortaya atılsa da bunlar içerisinde 90’lı ve özellikle 2000’li yıllarda yoğunluk kazanmaya başlayan pragmatik anlayış; yaş, konum, güç, sosyal mesafe, bireysel beklenti, kültürel kabuller, bağlam, ses tonu, vurgu vb. çeşitli sosyokültürel ve bireysel ölçütlere dayanmaktadır. Ölçütler ne kadar artarsa herhangi bir olay ve durumun nezaket açısından ivmelenerek artan sayıda olasılığı beraberinde getireceği öngörülebilir.