Çağdaş sanat, çekiciliği doğrudan ve kendiliğinden olan tek sanattır. Zira çağdaş sanat, çağdaş dünyanın deneyimini yaratıcı bir şekilde somutlaştırır. Bir çoğumuz, Chauce’e ve Cimable’ye, hatta Shakespeare ve Titian’a kıyasla, müzikhollere/çalgılı ve içkili gazinolar ile sinema sanatına daha yakın ilgi duyarız, dahası bunu inkâr etmeyi arzu edecek kadar da züppeyizdir.

Tarihsel sempati çabasıyla zihinlerimizi uzak bir geçmişin veya kendisine yabancı bugünün sanatıyla şekillendirebilir, mağara adamlarının oyma eserlerinden ve Japonların renkli baskılarından keyif alabiliriz. Ancak bu çabanın olma olasılığı, son iki yüzyılda uygarlığımızın en büyük başarısı olan tarihsel düşüncenin gelişmesi ile bağlantılıdır.

Bu gelişme sürecinden geçmeyen, bu konuda çaba göstermeyen insanlar için bu tamamen imkânsızdır. Doğal ve birincil estetik tutum, çağdaş sanatın tadını çıkarmak, yakın geçmişin sanatını küçümsemek ve beğenmemek dışında kalan diğer her şeyi tamamen görmezden gelmektir.