“Hümanistik kültür, ideoloji ve dolayısıyla din olarak işlevde bulunduğu için öz itibarıyla şu üç şeyi bilmemekte kendini gösterir Tanrıʼnın ne olduğunu bilmemek; çünkü hümanistik kültür Tanrıʼya öncelik vermez. 2) İnsanın ne olduğunu bilmemek; çünkü hümanistik kültür insanı Tanrıʼnın yerine koyar. 3) Hayatın anlamının ne olduğunu bilmemek; çünkü bu kültür kendini geçici şeylerle oyalanmak ve o şeylere suçlu bilinçsizliğiyle dalmakla sınırlandırır.”
“Tanrı evrenden çıkarıldığında, evren bir kayalar veya buz yabanına dönüşür; hayat ve sıcaklıktan mahrum olur ve kâmilen gerçek olana ilişkin bir sezgisi olan her insan bunun gerçeklik olması gerektiğini kabul etmez; çünkü gerçeklik kayalardan oluşsaydı, onda çiçeklere veya herhangi bir güzellik ve tatlılığa yer olmazdı.”
“Her insan Tanrı sevgisi aracılığıyla ‘ne ise o olmayaʼ çalışmalı, kendisini, kendisini bozan ve Düşüşʼün izlerinden ibaret olan yapay üstyapılardan soyutlamaya gayret etmeli, böylece tekrar kökü kurtarıcı kesin bilgi/yakîn ve tepesi ilahi cemali müşahede huzuru olan bir ağaç olmalıdır. İnsan tabiatı kendisinin İlahi Modelʼine ilişkin birleştirici bilgiye karşı eğilimlidir: sevgi ve yumuşak kalp, tek bir şeydir (amore eʼl cuor gentil sono una cosa).”