Kitapta, belli bir seviyeye titizlikle riayet edilmekle beraber, tam akademik kalınmamış, her öğrencinin anlayabileceği izahlar yapılmış ve sırası geldikçe dil bilgisi kaideleri hatırlatılmıştır.

Her metin okunduktan sonra, kelimeler öğrenilip tercüme kolayca yapılabilecektir. Öğrenci, her metinden sonra konulan soruları anlıyor- sa, metni de anlamış demektir. Anlamak, pasif bilgidir, kullanmak ise aktif bilgidir. Öğrenci, sorulara yine Arapça olarak cevap verebildiği nispette bilgisini aktifleştiriyor demektir. Metinlerin tercümesi verilmemiştir; bu, hem öğrenciyi belli bir tercüme üslûbuna bağlamamak, ona dilin elastikî bir nesne olduğunu hissettirmek, onu "dilin havasına" sokmak, hem de işin kolayına kaçma temâyülünde olanların dil yerine konu, hikâye öğrenmelerini önlemek içindir. Bilindiği gibi, başka bir dil öğrenmekte olan kimse metni, sonra da Türkçesini görür, zihnî çabası orada durursa, o kimse "dili" değil, "o metindeki konuyu" öğrenmiş olur. Böyle bir kimse, dil öğrenimi bakımından vaktini boşa harcamıştır.