“Zelife’nin gözlerinin yeşili öyle güzeldi ki... Günün her saatinde, ruhunun her halinde farklı güzel olurdu hem de. Mutlu olduğunda sanki daha bir yeşil, olur da bir şeye kızarsa “bak maviye dönüyor” derdi sevdiğine onun buna güleceğini bildiğinden, biraz da sakinleştirmek için. Zaten hiç bir kızgınlık hiç bir öfke birbirlerine baktıkları, birbirine dokundukları andan ötesine geçemezdi. Dünya silinip giderdi gözleri birbirine değse, elleri birbirine kavuşsa...”