Zelenika! Artık sadece benim sayılmaz. Ve her ilk kitap gibi anaçtır. Sizin gibi, ben de kendimin habercisiyim…

Ve sözlerim var eksik, henüz bitmedi. Sadece bana ait olsalardı, dert etmeyebilirdim. Ama insan gördüklerini, hissettiklerini ve algıladıklarını paylaşmaz ise, ruhuna ihanet eder. Bu, bir insanın ömründe başına gelebilecek en büyük felâkettir.

Ne olmasını, ne yapılmamasını hissettiğim bir iç dara ile gide gide varacağım menzil neresi olabilir hakikatten başka? Önsezilerim ve deneyimlerimle yana yakıla, var vara dur dura, büsbütün akla terk edilmeyecek kadar görkemli bu hayatın akışında edindiğim ışıklar, benim fenerim…

Ne zaman yolumu şaşırsam, köylü çocukluğumun dünyasına dönerim. Hayat coşkusu ve merakımın o süt mavi göğünde babamın sözleri aklıma gelir: * Yavrum kaybolursan, kendine gel!*

Gün ışır, okunur benim de sarı defterim.