Dün istemişti yağmur yağmasını. Bugün düşünmemişti hiç. Ama yağıyordu işte. Derin bir nefes aldı sigarasından. Dumanı boşluğa üflerken sanki ciğerleriyle bir anlaşma yapmıştı. Dertler karşılığında duman... Bir nefes al, bir nefes ver. Sesli güldü, şaşırdı kendisine, gerçekten güldü. Yoksa sadece gülümseme miydi? Olsun, o da bir şeydi. En son ne zaman gülmüştü ki…
Üşüyordu ama huzurluydu. Çocukluğundan beri yağmurun gücüne inanıyordu. Sanki temizleniyor, arınıyor ve doğa ona kucak açıyordu. Her adımda hafiflediğine inanıp sessizce teşekkür ediyordu içinden. Adımları ezberlenmiş, yüzü bildik tanıdık ve öfkeli… Annesinin sesi geldi kulaklarına… Kafasının içi çocukluğunun odası gibiydi. “Yağmur bitti. Topla kafanın içini…”