Zaman akmadı. Donup kaldı her şey. Biz güldük. Uzun uzun. Sıcak sıcak. Neden sonra gülüşmelerimiz bitince dışarı çıktım. Bir an ağacın altına kaydı gözüm. Onu gördüm orada. Taş kesmiş, iyice küçülmüş babamı.
Zaman bazen durur, anılar yüreklere yerleşir.

Bir kasabanın unutulmuş sokaklarından bir apartmanın karanlık katlarına; bir annenin ellerinde saklı hikâyeden yalnız bir memurun iç yaşamına doğru akıp giden kırılmış hayaller, terk edilmiş umutlar ve her şeye rağmen tutunan insanlar...
Ahmet Fenar, ilk öykü kitabı Zamanın Akmadığı’nda hayatın hüzünlü, umutsuz ve dokunaklı anlarını taşıyor. Onun duygu yüklü dili, okuru geçip giden geçmişin gölgelerinde, geleceğin belirsizliğinde gezintiye çıkarıyor. Burada zaman duruyor, hikâyeler devam ediyor…