Sertav Çiya’m!... Elime kalemi almaya korkuyorum. Kabaran duygularımı, hasreti, özlemi yazmaya alıştım, ancak gidişine kalem oynatmak istemiyorum. Korkuyorum... Yazarsam çekip gittiğini kabul etmiş olacağım. Ama ben kabullenemiyorum gidişini. Yürüyorum sadece, gözlerim duvarların ötesindeki maviliklerin derinliklerde, kimseyle göz göze gelmek istemiyorum, kimseye bir şey anlatamam ki ben şimdi. Kendime ne anlatabiliyorum sanki! Yürüyorum bakışlarım maviliklerde, gülümseyen bakışların Merhaba’mda...