Sertav Çiya’m!..
Elime kalemi almaya korkuyorum. Kabaran duygularımı, hasreti, özlemi yazmaya alıştım ancak gidişine kalem oynatmak istemiyorum. Korkuyorum. Yazarsam çekip gittiğini kabul etmiş olacağım. Ama ben kabullenemiyorum bu gidişini. Yürüyorum sadece, gözlerim duvarların üzerindeki maviliklerin derinliklerde, kimseyle göz göze gelmek istemiyorum, kimseye bir şey anlatamam ki ben şimdi. Kendime ne anlatabiliyorum sanki!
Yürüyorum bakışlarım maviliklerde, gülümseyen bakışların MERHABA’mda…
Ya böyle mi olmalı?
Seninle gülebilmek dünyaya, umut etmek yarınlara, konuşmak hayata, yarınlara, hasrete, hayallere dair… ya gitmeleri nereye koyacam ben.
Duygularım almıyor be Sertav Çiya. İşte benimlesin. Çok kurardım hayallerimde… Birlikte yürüyeceğimiz yollar, gezeceğimiz kentler, konaklayacağımız kıyılar…
Hasretim büyük be Sertav Çiya.
Toprağa, denize, ağaçlara, ırmağa, kırlara seninle ‘merhaba’ diyecektim bir kez daha.
Gidişine dair yazmak kötü be dostum. Gitmedin ki sen. İşte oradasın, gülümsüyorsun, Yüzünde kır çiçekleri…