Bazen sevmek kaybetmeye dönüşür, ötelene ötelene, unutula unutula… Bir bakarsın ki bir ötede unutulmuşsun. Bir çöpçü süpürür seni, sarı güz yapraklarıyla birlikte. O çöplerin arasında bir duaya dönüşür sevgin, gökleri ağlatan bir dua. Bu dualar olmasa yağmur nasıl yağsın? Sonra kaybetmek özlemeye dönüşür. Özlemekse güzeldir azizim. Yılların denizcisini bırak bir dağ başına, mavi görür kara kara taşları. Tıpkı benim çiçeklere bakıp onu gördüğüm gibi. Bu delilik mi? Her şeyi deliliğe yorma azizim, sevmek diyelim, belki biraz da özlemek…