Hayat bir yolculuktur! Çok duyduğunuz, fazlaca aşina olduğunuz bir cümle değil mi? Bir şeyi ne kadar çok duyar ya da söylerseniz o kadar etkisi azalır diye bilinir ama bu cümle bende hâlâ taptaze. Ben hâlâ hayatın tam olarak bir yolculuktan ibaret olduğunu düşünüyorum. Hatta belki de sırf bu nedenle yolda olmak, yola çıkmak, yolculuk ve yol kavramları heyecanlanmama vesile olabiliyor. Seviyorum hâsılı yolu. Hatta biraz daha duygusala bağlarsak "Yol umuttur!" benim gönlümde. Bu sebeple fiziken ya da ruhen yol hâlini korumaya gayret etmeye çalışırım. Çünkü yolcu olmak, bağlanmamayı gerektirir; hep hazırlıklı olmayı ve vakti zamanı geldiğinde aniden kalkıp gidebilmeye hazır hissetmektir. Yerleşik değilsindir bir kere. Başka bir açıdan düşünüldüğünde kalben göçebe olmaktır aslında yolcu olmak!

İşin sonunda yol nereye varır, bizi nereye götürür; yolculuğumuz nerede son bulur bilemiyorum ama ben umutluyum. Yine bu sebeple ne zaman bir yola çıksam, ne zaman bir yol görsem, ne ara bir yola baksam; bu gerçekle yüzleşip bir kez daha aslolana odaklanmaya çalışıyorum. Çok korkuyorum doğru ama merhamet edenlerin en merhametlisine sığınıp; içime heyecan tohumları serpen şu cümleyi mırıldanıyorum tekrar tekrar:

"Yollar benim umudumdur!"