İnsan kendini bulduğu yerdedir; bazen sıcacık bir çay bardağının buğusunda, bazen de masmavi bir denizin kıyısında, kalbine sığınmış bir insan sıcaklığında, bir gülüşte, bir öpüşte... Aslında sadece kendinde. İnsan ne kadar ararsa kendini başka düşlerde, başka âlemlerde, sonunda bulur kendini kendinde. Ne gökyüzünün özgürlüğünde ne de yeryüzünün esaretinde, insan kendindedir kendinde. Aradığı da kaçtığı da kendisidir, yine günahıyla, sevabıyla, gülüşüyle, ıstırabıyla. Dökmek istese de hep içini bir yerlere, yine atar kendini kendi içine. Yoktur yolu kendinden çekip gitmenin; başı da sensin sonu da sensin bu hikâyenin...