Gece, yoksunluğunun yasını tutuyor.
Mahzun bedenimse mezardaki ölü misali,
Gecede biçare kalıyor.
Zehir zemberek oldu sensizlik orucundaki her ânım.
Sensizlik; ölümün ta kendisi oldu,
Kalabalık sessizlikte üstüme örttüğüm.
Sahi, aşuk maşuktan gidebilir mi apansız?
Öksüz ve derbeder koyabilir mi sevdasını?
Yalnızlığına hapsedebilir mi yokluğu ile?
Oysaki sen sahilimdeki tek vapurdun.
Ahu gözlerinle düğümlemiştin kalbimin rıhtımına.
Terk eyledin memleketini sessiz bir vedayla.
Kim bilir hangi okyanuslarda kaybolmuşsundur.

Siz hiç sevdiklerinizden yoksun kaldınız mı? Ekrem Hoca kaldı. Hem de
yoksunluğu, her hücresinin zerresine kadar deneyimledi. Bu kitapta; sevdiklerinden
yoksun olan bir adamın psikolojik durumuna, yaşadığı travmalar karşısındaki
tutumuna, sevgisinin ve aşkının teslimiyetine tanıklık edeceksiniz