“Akşam olmuş, karanlık çökmüştü. Yıldız, sandık odasında oturmuş, karşısında duran bebeğiyle alçak sesle konuşuyordu:

-Ah güzel bebeğim! Anam babasının köyünegittiğinden beri bu dünyada senden başka kimsem kalmadı. Çok önceleri boşamış babam onu. Sonra da üvey anamla evlenmiş. Üvey anamı hiç sevemedim. Eve gelir gelmez babamla aramızı açtı.

“Dün de ineğimi kesip öldürdüler. Aramız çok iyiydi onunla. Canım sıkıldıkça onun yanına koşardım. Saçlarımı, yüzümü yalar, bana süt verirdi. Yanında beni göremezse kimseye sağdırmazdı kendini. Anam doğurtmuş, elleriyle büyütmüş onu. O zamandan beri bizdeydi. Şimdi öylesine yalnız kaldım bu evde.”