Her şiir kendi somut varlığıyla yankılar, görünmek ister. Şiirin kendi iletişim gerçekliğinden hareketle; her şiir, soyut bir düşünün çok ötesinde sevilenlere acısıyla ve mutluluğuyla kol kanat geren- somut bir hareketin içerik dolu ontolojik (varlık -bilim) kitabesidir. Şiir, her şeyden önce belli bir varlık gücün düşünce (beyin) arasında mekik dokuyarak somut bir oluşumun dönüşümünü sağlayabilmesidir; iste bu varlık gücün hareket alanındaki yol güzergâhında şiirler doğar. Elbette, bu doğuş sürecinde iç ve dış etmenlerin rolü olacaktır bu etkileşim, ister istemez o şiiri niteliksel olarak belirler ve giderekten de onun sanatsal değerinin çimentosuna dönüşür. Özlem, hasret, mutluluk, başkaldırı veya mutsuzluğa dair şiirler, bu harcın çimentosunda hep saklı kalırlar.