Yetsin, Cumali Karataş’ın (1953) onlarca şiir ve çocuk kitabından sonra çıkarmış olduğu deneme türündeki ilk yapıtıdır. On bir yazıdan oluşan kitapta çeşitli konular ele alınmaktadır. Kitapta her bir konuya, her bir nesneye sevgiyle ve duyarlılıkla yaklaşılmaktadır. Ve en önemlisi yapıt, Ümit Yaşar Oğuzcan’a adanmıştır.
“Beni ümitsizliğe, bu köhne meyhanenin kucağına terk ettiğinden beri bak yıllar geçti. Dönmedin… Güneş terk etti solgun günleri, ay soluksuzdu. Senin şerefine kalktı kadehler. Seni içti bir çift dudak yudum yudum. Dönmedin…
Zaman seni bana unutturacak sanmıştım. Aldanmışım... Gittiğin günden beri unutamadım yosun gözlerini bir türlü. Sesin gecelerimi böldü apansız. Resmin ellerimde oturup ağladım denizin kucağına. Kumdan evler yaptım yıkılmışlığıma inat.
Karanlık dünyamı aydınlatmalısın dönüp. Dedim ya, gelip beni kurtarmalısın... Hoyrat ellerimden tutmalısın çocuksu. Sevecenliğinle bana hayat vermelisin can. Gözlerimi açtım bu kentin sokaklarına, sabırsız seni bekliyorum. Sensiz olan günler sonsuza uzanan tuvalimdi. Sabır boyam, çaresizlik fırçamdı. Evreni boyadım gözlerinin rengine.”