Bağırmak istedim:"o gürül gürül yetenekleriyle,

yaratı gömüleriyle,insan sevgisi dolu

Yürekleriyle...ve bütün güçleriyle;bir ışık,bir

yarar sunmaya hazır olan bu çocuklara...

Bu acıyı,bu çaresizliği,bu kimsesizliği yaşatmaya

hakkımız yok!..yok hakkınız!"

Amma ki,sağırdı bu dünta,kördü!..

Kendi hırslarının,çıkarlarının esrikliğiyle,

bir daire içinde dönenip duruyordu...

Ve bir durma,cayır cayır yanıyordu

Yeşilçam Cehennemi!..

O güzelim çocukların duydukları acı;

kalktı-geldi,benim beynimde patladı!...

Söküldü ciğerlerim!..Melodram,biliyorum,

olsun!..

Gözlerimden sicim sicim yaşlar inerken...

kaybolup gidişlerine baktım...baktım...

Artık bana bu dünya yok!...

Artık hiç kimselere yok!..