İnsanlardan güzel bir şey bekleme. İnsanlar hayal kırmakla, hayatlarla oynamakla meşgul. Kimse kalmadı, hepsi gitti. Koca bir bahçede tekli ağaç gibi hissetim kendimi ki zaten öyle duygularımın enkazında kaldım hayatta kalmaktan ziyade. Güçlü kalmaya çalıştım, güçlü kalmaya çalıştıkça gücümün bitişini fark ettim. Yapabildiğim tek şey bu oldu. Sustum, sustukça tükendim. Tükendikçe kaçtım. Kaçabileceğim en uzağa döndüğümde aynı şeyleri görebilecek miyim? Bilmeden hayal kırıklıklarımı kaçışla telafi edecek miyim? Bilmeden öylece kaçtım. Her bir kaçış, yeni bir sınav, yeni bir ders oldu ama düşünceler ve olanlar benimleydi. Peşimi bir an olsun bırakmadılar ve ben kayboldum. Kendimi bulamama yardım et! Bu telafisi olmayan hatalar beni de etrafımı da bitirdi. En yakın arkadaşına ihanet eden bir adam, boynunu aşan bedeler ve en yakın dostundan ihanet gören bir diğer adam, mutluluğa inanan ve hiçbir zaman umutsuz kalmayan biri gittiği her yerde sevilen ama saygı görmeyen ve yeniden başlamaktan korkmayan güçlü bir kadın…