Her sabah “YENİ BİR GÜN DAHA!” diyerek uyandığım güne, yeni bir sayfa açarak başlamam gerektiğini daha çocukluğumda annem bana öğretmişti. Çok küçük yaşımdayken kaybettiğim annem ve babamdan sonra hayat bana içimdekilerle yaşamamın sadece bana ait olabileceğini gösterdi. Ah, şu mavi kazağım! Annemin en sevdiği renkti. Bu rengin bana yaşattığı duygu bile sadece bana ait olan bir duyguydu. Kimsenin bilmesine gerek olmadığı gibi anlamı da olamazdı. Her gördüğüm mavi kazak sadece bana annemi hatırlatmalıydı. Bu benim içimdeki bana ait özelimdi.

   Ayrıca annem; yaşayacağımı bildiğim tek günün, o gün olduğunu ve sanki son günümmüş gibi planlayarak güzel geçirmem gerektiğini de öğretmişti. Üzerimdeki bu güzel enerjim, belki de giydiğim mavi kazağımın gerçekten annem olduğunu hissettirmesinden kaynaklıydı. Bu hislerim içinde o an annem, bana günümü iyi geçirmem konusunda kulağıma fısıldamış olmalıydı. Yoksa bu kadar güzel bir enerjiyle güne başlama isteğim asla olmazdı.