"Şimdi ağaçların görülesi yaprakları
Uyuyor dizlerinde usul toprağın
Gözlerimi yumdum, soğuyorum
Yaralı göğümden kar yağıyor kan yerine
Oysaki hava ne kadar da güneşli acı
Ve ne kadar da inatçı
Saçlarımdaki papatya ihtiyacı
Ne kadar sürer ki ağır
Çok ağır bir geminin diplere batışı
Bırakışı ya da erimez hazinesini koyu sulara
Uğurum oluyor yelkovanımdaki acıdan pusula
Yelkenleri kara bir şarkı korsanı
Dikiyor kesilen düş uzuvlarımı yerine
Söylendikçe azalır sandığım acı serenatlarım
Pencere önlerinde
Her şeyden haberdar sanki diyorum
Öyle beyaz bakıyor yargısız bir kara kedi
İpiri gözlerinde ömrümün perperişan silueti
Oradan oraya zıplayan düşüncemdeki deli gitmeli
Ama anlayamıyorum alnıma çizilmiş bu çizgileri
Ki yasaklıyor nefesimi, yükseklere çıkmak yok!"