“Yanlışlıkla konuştukça zamanın izafiliğini deneyimliyordum.
Yanlışta vakit çabuk geçiyordu.
Doğru denilen şey durağan ve sıkıcı;
yanlış ise dinamik ve keyifliydi.”
Ayakları dünyaya değmeyen, gözleri zevahiri görmeyen,
konuşası olmasa da 
asgari nezakette birkaç cümle kurması gereken bir adam.
Elleri çiy damlası bir kadın.
Bir de kahrolası “kahrolası aidiyet hissi!”
Hakkı Altmışdört, bu usta novellada
benlik sorgusunda çıkarıyor okuru. Yalın, derin, etkili.
Yapayanlış, dosdoğru düzlemde ruhsal bir depremi 
rihter ölçeğine vuruyor.
Kurgusu ve üslubu yepyeni.