Düşünemiyorum, kafam almıyor!
Hep bir kaybetme korkusu
Ve kimseye güvenemiyorum,
Aklımda binbir soru…

Artık hiç kimseyi sevemiyorum,
Çünkü sevdikçe hep kırılan kalbim,
Paramparça ellerimde kaldı.
Ve hep bana düşen hayal kırıklıkları oldu.

Beni bir tek annem anlıyordu;
O da, kara toprağın oldu.
Taşa dönen kalbim,
Çarptıkça ruhum daralıyor.

Herkese kapalı olan kalbim,
Zalimliğin kurbanı oldu.
Sol cebimde şiirlerim kaldı;
Onlarda yana yana kül oldu.