"Ben kalbini deniz olarak benimsemiştim.

Genellikle kalbinin derinliklerindeydim ve yüzmeyi de bilmiyordum.”

Küçükken acı nedir bilmezdim.

Tek derdim, göğün erken kararmaması ve sokakta biraz daha oyun oynamaktı.

Büyüdüm, hüzün ile beslenmeyi öğrendim.

Kararmasını istemediğim göğün hep karanlık kalmasını istedim.

Sonra sen çıktın karşıma; balığı, denizi küstüren...

Sahte mutluluklar biriktirip hayaller kurdum.

Galiba mutlu olmam için kaybolmam gerekiyor;

Kendimden dahi uzaklaşmak istiyorum...”