Elinizdeki kitap mütevazi bir otobiyografi ürünüdür.
Bir zamanlar, akranım olan bir hemşehrim dedesinden kalma bazı kitaplar olup, bunları görerek işime yarayanları alabileceğimi söylemişti. Sözkonusu kitapları karıştırırken, elime, daktilo ile yazılmış 20-25 sahife civarında bir broşür geçti.
Arkadaşımın dedesi, bu notları öncelikle çocuklarını bilgilendirmek ve ikinci olarak da geleceğe ışık tutmak maksadıyla kaleme aldığını ifade ediyordu. İşte o anda “Ben de gelecekte yazmaya değer bir hayat yaşarsam, bunu kaleme almalıyım” diye düşünmüştüm.
Hamdolsun, bu tasavvurum gerçekleşmiş bulunuyor.
Rahle-i tedrisinden feyiz aldığım hocalarımdan biri, sohbet kıvamındaki konuşmalarında ara-sıra “Mutlu kişi başkalarından ibret alan, mutsuz kişi ise başkalarına ibret olan kimsedir” derdi. Ben de, bu hatıratımda, bazen başkalarından ibret alma, bazen de başkalarına ibret olma pozisyonunda olacağım.
Şurası bir gerçektir ki, hiç kimsenin hayatı, doğumundan son nefesine kadar mutluluk içerisinde geçmez. Akla gelen tüm ihtiyaçları, hem de en kalitelisinden karşılanan prens ve prenseslerin bile mutsuz oldukları demler olduğu gibi, birçok garibanın da mutluluktan uçtuğu zamanlar olmuştur.
Hayatımı yazıya dökmekten maksadım, yalnızca mutlu ve mutsuz olduğum zamanları anlatmak ve hayatımdan iyi veya kötü örnekler vermek değildir. Amacım, özellikle çocuklarımın beni hayatın gerçekleri doğrultusunda tanımaları ve yaşadıklarımdan dersler çıkararak bunlardan yararlanmalarıdır.