Din bir hayat manzûmesi olduğuna göre, din ile ilgili her kavram da hayatî olarak kabul edilmelidir. Özellikle toplumsal ve kurumsal boyutuyla daha fazla öne çıkan kavramların daha da hayatî öneme sahip olduğunu söylemeye bile gerek yoktur. Hâl böyle iken; akıl, iz’an ve vicdan sahiplerinin, Velâyet ve İmâmet gibi iki âbide kavramın birer bibloya dönüştürülüp, bunun da zihinlere içi boşaltılmış bir biçimde servis edilmesi karşısında hayret ve esef izhâr etmemeleri, çok daha büyük bir hayret ve esefi muciptir.