Ölmeden "dirilmek" olur mu?
Yok olmadan var olmak?
Kendini kaybetmeden, kendini bulup "kendine" gelebilir miydi insan hiç?
Parçalanmadan, kırılmadan ve dağılmadan, toplanabilir miydi bir şey?
Karışmadan ve karmaşıklaşmadan, sadeleşmenin anlamı olur muydu?
Bulanmadan ve birbirine girmeden, durulur mu hayat?
Yanmadan, yıkılmadan ve mahvolmadan, "ben yaşadım" diyebilir mi insan?
Ve hayatında bir kez olsun aşk’ı tatmadan ve aşk ateşiyle yanmadan, kabuğundan özgürleşebilir miydi bir kalp?

Yaşamış olur mu ki şu hâlde insan?

Yaşanmaya değmiş bir hayatı bırakabilir miydi geride?

Yola düşmeden ve o yolda düşmeden..
Yaralanmadan, acılarla boğuşmadan ve kendi yaralarını saramadan..

Büyüyebilir mi insan?
“İnsan” olabilir miydi gerçekten?

Büyüse de, “kendisi” olarak var olabilir miydi, sahte kimliklere aldanmadan ve hapsolmadan?
Hasılı..
Kendini anlamış, kendini bulmuş ve kendi yüceliğine ermiş olur muydu, bunların hiçbiri yaşanmadan?