“Günün sonunda hayat bize zaten şunu söyleyeyecek, ‘Bir telaştı, bitti...’ O yüzden burada en ama en çok kendine ver elindekileri. İşe yarar mı bilmiyorum darling ama şunu söylemek istiyorum sana, ben buradayım, yazılarımla yanında olmaya söz veriyorum. Yargılamadan, anlamaya çalışarak, hafiflikle...”

Modern zamanların yorucu talepkârlığından zarafetle sıyrılan, kendi varlığını yeniden ve benzersizce kurmaya niyet etmiş kadınların hikâyeleri var bu kitapta. Yazının içimizdeki yaraları iyileştirebileceğini, sığ sulardan açık denizlere yüzdükçe arınabileceğimizi söyleyen Hüzün’ün cümleleriyle dönüyoruz kendimize; kimi kez kahkahalarla kimi kez sızlayan bir kalple eşlik ediyoruz hikâyelere. Bazen kendimizi buluyor, "İşte bu benim!" diyoruz, bazen de yalnızca onu “dinliyoruz”, “anlıyoruz”.

Vaktin Var, hayatın imkân vermediği “es”i verdiriyor, günlük endişelerden kafamızı kaldırmamızı sağlıyor, sakin olmamızı söylüyor ve aslında her şey için “vaktimiz olduğunu” hatırlatıyor.

Hüzün Tünel’in sosyal medyada başlayan, oradan süzülüp başucumuza konmak için bir araya gelen kelimeleriyle buluşmak size hem keyif verecek hem de birçok konuda farkındalığınızı arttıracak.

“Her halinle kendinden razı olmaya var mısın?”