Baharın istediği şey, baştan aşağı bendim. Her şeyimle, her hücremle onu mutlu eden bendim. Üstelik bunu bir ömür yapabilirdim. Hiç bıkmadan, hiç usanmadan. Benimle uyuyan saçları bile yüzümün şekline alışmıştı, uyurken beni hiç rahatsız etmiyordu. Hiç sevişmemiştik ama sevişseydik, onu daha ne kadar mutlu edebileceğimin hayali beni bile delirtiyordu. Dans ederken bile kırk kat giysinin üzerinden onun kanının nasıl aktığını hissedebiliyordum. Nabzının hangi anda hızlandığını, gözbebeklerinin ne zaman büyüyeceğini biliyordum. Ben Baharı, bu dünyada mutlu edebilecek her şeyin bir araya gelmesinden doğan bir adamdım. Oktay ise onun istediğini sandığı şeydi.
İnsan, hep elle tutulmayanın peşinden gidiyormuş, öğrenmiş oldum.
Değersizlik hissiyle kuşatılmış bir insanı sevmek zordur. Daha zoru ise, kendini sevmeyen bir insanın sevildiğine inanmasıdır. Serinin ikinci kitabında Bahar, bu inanç kırıklarıyla savrulur.