Uyku... Kimilerine göre her derde deva; bir kaçış, ruhsal deneyim, şölen, varlığını dayattığı kadar bedeni de yenileyen bir mola; kimilerinin ise gereksiz gördüğü; bu devinim ve hız çağında tembellikle, boşa harcanan zamanla özdeşleştirilen alelade bir beklenti... Nasıl tanımlarsak tanımlayalım, tüm insanlığı bir süreliğine olsa da aynılaştıran, kimlikler, roller ve sorumluluklardan azade kılan bir ortaklık.

Dalibor Frioux Uykuya Övgü`de, çağdaş yazarların kaleminden uykuya methiyeler düzen dört büyük metnin yanı sıra Pessoa`dan Nietzsche`ye, Shakespeare`den Montaigne`e, Balzac`tan Duras ve Proust`a uzanan bir yelpazede, çeşitli alıntılar ve pasajlar aracılığıyla uykunun edebiyat, felsefe ve yaşama s anatında büründüğü farklı veçheleri araştırıp derlemeye koyuluyor. Uykunun bedendeki onarıcı faaliyetlerinden farklı kültür ve coğrafyalarda istirahate atfedilen öneme, kültürel inanışlarda ve tektanrılı dinlerdeki yansımalarından tasarılarımızı ve rotamızı belirleyen politik boyutuna, gece antropolojisinden ışık ve ses kirliliğinin uyku kalitesine etkilerine ve nihayet Freud`un uykunun muhafızı olarak tanımladığı rüyalara kadar geniş bir panorama sunuyor.

Modern insanın her halükârda yenik düştüğü huzurlu, sancılı, dehşetli ya da deliksiz uykulara iade-i itibar kazandıran bir çalışma...