Gurur tükenmiş çoğu insanın yanağından 
isyan devridir yaşıyoruz bu dem bu zaman 
isyan bıçağı değil böğrüme sapılmış sancı 
devrimin İman öfkesiyle karıyorum harcı 
çünkü çok ağlattı, bu devrin depremi çok can aldı 
ve çok gördüm solgun yüzlü çocukları” 
ayrılmaz coğrafyada ayrılmaz simaları 
bir tabutu bir mezarı olmayan insanları gördüm 
ateşleriyle dayanmaya çalıştım dimdik 
gözbebeklerimde tutuşan şafak, 
güzel yüzlü insanların yitik canlarıyla karardı 
derin denizlerin kaygısında 
zorlu ve sınavlı siyasi sabahlara gebe duygularla 
gökyüzü ağlıyordu 
ve insanlar mal, talan peşinde hala 
sıkılmış bir yumruk gibi gergin
Maraş’tan Hatay’dan Diyarbakır’a giden yolda 
sevdalı bir haykırmamla cılız bir türkü 
binlerce ve milyonları aşkın halkım gibi 
zincirlere vurulmuş içimdeki ezgi 
siyasetin pençesinde vergilere bağlanmış halkım 
felç olmuş yalnızlıklar görüyorum
büyük acıların ve gözyaşları kurumuş insan 
gözlerinde ilhamım aşka akardı, şiirim bıçak ağzı bu gün
devrim türküleri değil deprem korkusu dizelerim
ve başkaldırmayı öğreniyor dudaklarım
geleceğe ders vermeliyiz, 
hırsızlara edep irfan dağıtmalıyız 
vicdanları meyve tutmalı gayrı müteahhitlerin
bir kere olsun sallanalım evimizde kaygısızca
serin ilkbahar iklimindeyim
gözlerimden akan kalemimden dökülür
çok korktum ve anemide kurtarın diyen
çocukların unutulmaz depremin şiiridir