"Çok uzak değil, yarın öbür gün, yerine yerleşir yerleşmez, bahçedeki erik ağacını izleyen başkalarının gözleri
olacaktı, onunki değil! Erikler iri yeşil misketler gibi dallarda patladığında sulanan ağız onunki olmayacaktı,
neşeli kollar erik dallarını aşağı çekerken kendisi üst üste yığılmış kemiklerin üzerinde yatacaktı, rahatsız hep
rahatsız. Toprağa verildiği gün, güneşin yine utanmazlığı tutacak, parlayacak da parlayacaktı."
Gülhan Davarcı’nın kahramanları hayatın akışı içerisinde önemsizmiş gibi görünen ama aslında o akışa yön veren
duygularla baş başalar: Bazen, her şey yoluna girecekmiş hissi veren, bazen de bir lekeymişçesine üzerimize yapışıp kalacağını gelişinden anladığımız…Duygular gibi kahramanlar da gelgitli, temkini elden bırakmadıkları
anlarda coşkunun ya da karamsarlığın esiri etmiyorlar kendilerini, bir köşede başlarına gelecekleri kabullendikleri anlarda ise dünyanın hemen yok olacağına inanmış insanların o umutsuz gözleriyle bakıyorlar etrafa.
Unutma Bizi Dolması, geçip giden hayata, hayatın içinden bize kalanlara dair öyküler…