Koskoca yedi yıl geçmişti. Kader, aslında Halil’den sonra biriyle evlenmek istemiyordu. Acısı dinmemiş, yarası hâlâ kanıyordu. Ama yavrusu için evlenmeyi uygun gördü. Kader, baba sevgisinden yavrusunu mahrum edemezdi. Onun yüreği bu sevgisizliğe dayanamazdı. Hep bir eksiklik hissederdi. Yüreğindeki ateşe rağmen bir tarafı hep soğuktu. Babalarıyla oynayan çocukları gördü mü boynu bükük kalırdı yavrusunun. Bunu görmeye dayanamazdı Kader. Artık ikinci kez ölemezdi.

Olmayan hayallerini, solmayan anılarını, kanayan yüreğine bohçalayarak yeni yaşamlarına uğur getirmesi dileğiyle kuzusunu da yanına aldı, gelin gitti Kader. Kefen de beyaz değil midir gelinlik gibi? Yavrusu için giymeli bunu. Saçlarına dolan mutluluk kırpıntılarıydı belki de...