Şaştı kendine. Şu sıkıntısında gözlüklerinden ona neydi? İnsan beyni ne garip işliyordu öyle? Her şeyi umuda yoruyordu. Sanki gözlüklü olması müdürün kararını değiştirecekti? Sakinleşti bir parça. Bu kez Şahika’nın cüppeli bir resmi belirdi gözünde; kalın altın varaklı çerçevesiyle karşısındaki gri duvara asıldı. 

“Ağlama bacım.” Mavi önlüklü, beyaz eşarplı güleç bir kadındı yanına yaklaşan, okulun hademesiydi. Halinden epey görmüş geçirmiş olduğu hemen anlaşılıyordu. Kapıya kaçamak bakış atıp ekledi: “Bakma sen. İnsan halinden anlamaz bu adamlar. Hep, ‘olmaz, derler ama oldurur Rabbim. Okur senin kızın, hiç merak etme. Ferah tut yüreğini.” Şaşkınlıkla ancak, “Sağ ol,” diyebildi. Bu rahibe kılıklı iyilik meleğinin arkasından bir süre minnetle bakakaldı. 

Teselli dolu adımlarla çıktı okuldan. Bir süre dalgın yürüdü, sonra nedensiz bir inançla hızlandı adımları. “Okuyacak benim prensesim,” dedi yüksek sesle, “herkese inat okuyacak.”