Sen aramızdan ayrılalı 19 yıl oluyor. Karın Güldal ve çocukların Özgür ile Özge`nin kurdukları Vakıf, ardından defterlere yazılanları toparlayarak yayınlamaya karar verdi bu yıl. Devasa bir eser oldu. Bir toplumun, haykırışını, sana ve kendine seslenişini buluyorsun içinde.

Öylesine içten, öylesine vakur, öylesine sevgi dolu seslenişler var ki aralarında, onlara yeni bir şey katmak mümkün değil, olsa olsa onlara katılabilirim.

Sayfaları karıştırırken, sana seslenenlerin bir bölümünün de geçen zaman içinde aramızdan ayrılıp gittiklerini fark ettim.

Onların büyük bir bölümü, seni yazar, düşünür, yurtsever, Kuvvacı Uğur Mumcu kişiliğinle tanıyorlardı. Kuşkusuz kişiliği oluşturan önemli öğeler bunlar. Ama, insanın bunun dışında günlük yaşamın her anına yansıyan, dostlarına da bulaşan bir

insan yanı var. Bir de o yanını tanısalardı, senin her zaman dostlarının, ezilenin, haksızlığa uğrayanın yanında duran, bu sevecen tavrını açıkça ortaya koyan yanını bilselerdi...

Seninle ne kadar çok gülerdik. O günden sonra da, sensiz de güldüm. Ama senden sonra, hiç o kadar dolu dolu, o kadar içten, o kadar derinlikli gülmedim. O günden sonra, gülüşlerimde hep bir hüzün, hep bir eksiklik, hep bir yüzeysellik varmış gibi geldi bana. O günden sonra ağladım da... Ama bilmiyorum, sana mı ağlıyordum, yoksa topluma mı?...

Ali Sirmen