1451 yılından bu yana anlatılagelen Memê Alan destanı, Cumhuriyet öncesi Osmanlı’nın son dönemlerinde, seferberlik esnasında yaşayan Memo ile Cumhuriyet döneminde yaşayan Mehmet Sidar’ın hikâyelerinin bir kurgu içerisinde birleştirilmesiyle vücut bulmuş bir destandır.
Özellikle çokça duyduğumuz Memê Alan (Mem u Zin) destanı, Mehmet Sidar’ın babasının ağzından anlatılan, bir dengbej anlatımı şekli ile dersim yöresine ait kendine has öğeler ve betimlemeler barındırmaktadır. Bu anlatım, aynı zamanda Türkçe kaleme alınması ile de bir ilktir. Türk okurun bu destanı okuması ve anlaması, bu anlamda önemlidir.
Bu hikâyeler; bize hasreti, özlemi, acıyı en yalın şekli ile dile getirmektedir. Ve burada anlaşıldığı gibi acıların ne dili ne dini ne de ülkesi vardır. Hasret, acı gibi duygular, milletler üstüdür. Bu üç hikâye şekli bize tam da bunu gösterir. Hangi ulustan olursak olalım; hangi dine veya mezhebe ait olursak olalım, acılarımız, hasretlerimiz ve dertlerimiz ortaktır. Tarihte ve günümüzde dünyada yaşanan acı olaylar, çoğu kez önyargı ve ırkçı duygulardan kaynaklanmaktadır. İşte tam da bu çelişkilerden ve önyargılardan dolayıdır ki, günümüz Türkiye’sinde de birçok acı olay yaşanmıştır.
Aynı zamanda bir belgesel tadında Kürtlerin ve diğer Ortadoğu halklarının tarihlerini de öz ve yalın bir şekilde yansıtması açısından bu roman, kanımca farklı bir öneme sahip olacaktır.