Turuncu bir şiir defteri var elimde, yaklaşık altı ya da yedi yaşındayım. Babamın ve üvey annemin birbirine yazdığı şiirler... Sayfaları çeviriyorum. Her sayfanın köşesinde renkli bir gül var. Şiirler, o kadar kötü bir el yazısıyla yazılmış ki okumakta zorlanıyorum. Sayfa sayısı yaklaşık iki yüz civarı gibi. Her sayfada, şiiri kim yazdıysa alt köşede isimleri yazılı. Reşit ve Şükriye... Karşılıklı birbirine yazılmış şiirler ve aynı evde yaşarken yazılmış şiirler... Onların hikayesini, o büyük aşkı gerçekten yazmak çok isterdim ama anlatacak hiç kimse kalmadı hayatta... Evin bir duvarını kaplayan, kahve tonlarında, eski bir gümüşlük... Üst kapakları camlı, alt kısım çekmeceli; bir çekmecesinde ikisine ait eşyalarla dolu fotoğraflar, şiir defteri, kişisel birkaç eşya çocukken benim oyun oynama alanımdı. Annem hiç kızmazdı orayı dağıtıp oynamama. Oysa o gümüşlüğün diğer kısımları yasaklı alandı herkes için. Şimdi anlıyorum neden kızmadığını. Çok geç bir aydınlanma, o şiir sayfalarını yırtıp atmam kadar geç. Annem, yırtarsam temiz sayfaların bana ait olacağını söylemişti.

Ait olmak neydi peki, bir nesneye ait olmak mı?