Teknolojik gelişimin ürünü olan kitle iletişim araçları, insanoğlunun haber alma, eğlenme, bilgi edinme gibi gereksinmelerini gidermekte ve kitleleri yönlendirmektedir.

İletişim sanayinin uzun geçmişi alfabeyle başlamış, baskı makinesi, fotoğraf, sinema, radyo aşamalarından geçmiş ve 1920’lerde John Baird’in televizyonu bulmasıyla iletişim araçlarına bir yenisi eklenmiştir. Televizyon; bir vericiden elektromanyetik dalga halinde yayımlanan görüntü ve seslerin, özel aygıtlarla donatılmış elektronik alıcılar sayesinde yeniden görüntü ve sese çevrilmesini sağlayan iletişim aracıdır.

Televizyonun görsel-işitsel olması, her yerde bulanabilmesi, dünyaya açılan bir pencere olması ve dünyayı ekrana sığdırabilme yeteneği, kitleler tarafından yoğun olarak kullanılan bir kitle iletişim aracı olmasını sağlamıştır. Özellikle 1980’lerin ikinci yarısından itibaren, uydu yayıncılığının yaygınlaşmasıyla, televizyon yayıncılığı çok hızlı bir gelişim ve değişim göstermiştir.

Bir televizyon programının yapımında ve yayınında; basit bir kablodan mikrofona, kameradan ışıklara, hassas dengeleme yapan sistemlere, çekimlerin gerçekleştiği stüdyolara, canlı yayın sistemlerinden yazılımlara kadar çok sayıda araca ve gerece ihtiyaç vardır.

 “Televizyon Yapımlarında Teknik Uygulamalar” başlıklı kitabımızda bir televizyon programının yapımında ve yayınında gerekli olan mekân, alt yapı, araç ve gereçlerin işlevlerini dokuz bölümde anlatmaya çalıştık. Bu bölümleri aşağıdaki gibi sıralayabiliriz:

Televizyonun Teknik Yapısı
Kamera
Işık-(Aydınlatma)
Filtreler
Ses-Mikrofon
Efektler
Kontrol ve Yayın Odaları
Kurgu
Stüdyo-Dekor