*Bir parça gizli ümit anlaşılabilirdi belki, Tanrı’nın merhametinin gereği olarak.

Ama ben… Nasıl gülebilirim?*

Saniyelerin akışı 11 yıl önce değişmiş. Varlığım esaret altında.

Zaman bekçisi orada dikilirken, geçmiş hesap sormaya geliyor şu ana. Tam karşıma…

Sırrım huzursuzlanıyor komşularımdan, geri çekiyor benliğimi.

Lakin yaşama güdüsü kuşlarla çeliyor aklımı birden. Yeniden…

Nermin’in; öfke, isyan ve pişmanlık duygularıyla dolup taşan, ümidi öldürmediği ve sonunda her daim teofilozofik sorgulamalara vardığı konuşmalarının tanığı olacaksınız.