"Tamu, kadim Türkçe’de cehennem anlamına gelir. Bilinenin aksine insanın cehennemi öldükten sonra değil, yaşarken başlar. Çünkü insan; unutan, hatırlamayan demektir. İnsanın her unuttuğu, kendi ateşine bir odun daha taşımasına sebep olur. Bundandır ki cehennem, öldükten sonra değil; yaşarken yürekte başlar. İnsanoğlunun her evresi, cehennemin kapılarına bir adım daha yaklaşmasına sebep olur. Bundandır ki zor zamanlar yaşanır ve bundandır ki güçlü liderler aranır. Güçlü lider gelmedikçe zorluk daha da artar. Güçlü lider olmadıkça, cehennem güçlenmeye devam eder. Ve insan anlar ki; güçlü lider beklenen değil, kendi benliğinde bulduğu iradesidir. İşte bu anlaşıldığında, cehennem kaybeder. Aksi hâlde insan, yaşarken cehenneme esir olur. Yabgu’nun idealleri mi?
Nero’nun deliliği mi? Seneca’nın mücadelesi mi?"