Kimi insan gündoğumunu kimisi de günbatımını sever.
Sen benim sabahları görmeye can attığım, kokusunu ciğerlerime doldurmak için balkona koşuşlarımdın.
Neyse ki yerini gökyüzü aldı.
Ve senin gibi gitmesi de söz konusu değil.
Hep olduğum yerde , başımı kaldırmam yeterli.
Perdeleri aralayıp izleyebiliyorum/ görebiliyorum.
Ama artık seni görmek, sana koşmak, senin için telaşlanmak, kokunu ciğerlerime doldurmak ne mümkün...

* Seni hapsettim orada güzelsin,
Gökyüzünde.*